اما هرچه خشم مردم بیشتر می‌شود نیکلا سارکوزی سرسختانه‌تر از برنامه‌هایش دفاع کرده و برای به کرسی نشاندن حرفش تلاش می‌کند.
رئیس‌جمهور فرانسه تاکنون نشان داده که قصد ندارد به هیچ وجه تغییر موضع داده و کوتاه بیاید و این چیزی است که ناراحتی و نگرانی مردم را بیشتر می‌کند. اما آنچه در این میان باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد، پرداختن به‌علت و بهانه اصلی فرانسوی‌ها برای اعتراض به دولتشان است. باید دید چه عاملی موجب شده مردم فرانسه برای نشان دادن خشم و نارضایتی خود، با اعتصاب‌های گسترده سیستم حمل‌ونقل کشورشان را فلج کنند. آیا مسئله اصلی فقط افزایش سن بازنشستگی از 60 به 62 سال است؟
حقیقت این است که اصلاح قانون بازنشستگی نقطه شروعی بود برای مسائل جدی‌تری که اعتراض‌ها و نارضایتی‌های مهم‌تری در پی خواهد داشت. افرادی که به خیابان‌ها ریخته‌اند، مدتی است که از رهبری نیکلا سارکوزی ناراضی‌اند و قانون بازنشستگی جرقه‌ای بود برای شعله‌ور شدن آتشی بزرگ.
حتی در کشور سکولاری مانند فرانسه، اول نوامبر، روز قدیسین (all saints day ) اهمیت بسیاری دارد. در این روز که آغاز تعطیلات 10 روزه پاییز نیز هست، مسیحیان معتقد پس از رفتن به کلیسا بر سر مزار مردگان خود می‌روند. برخی نیز به سواحل آتلانتیک یا مدیترانه سفر می‌کنند تا تعطیلاتشان را سپری کنند. این عادت دیرینه فرانسوی‌ها موجب شده نیکلا سارکوزی برای روزهای پیش رو، آرامش و امنیت بیشتری پیش‌بینی کند. او امیدوار است پس از تظاهرات گسترده و اعتصاب در پالایشگاه‌ها، نارضایتی و خشم مردم در میان لذت و شادمانی تعطیلات پاییزی محو شود.
اعتصاب‌هایی که از فرودگاه مارسی شروع شد، به سرعت در نقاط مختلف گسترش یافت. بعد از آنکه بزرگراهی در شهر بندری و پر رفت‌وآمد لوهاور مسدود شد، نوبت به تعطیلی دانشگاه‌ها و مدارس رسید. بستن پالایشگاهی در نزدیکی پاریس اقدام بعدی معترضان بود. البته این اقدام کارگران بی‌پاسخ نماند و مقامات دولتی اعلام کردند متخلفان تحت پیگرد قانونی قرار خواهند گرفت زیرا این حرکت آنها نوعی اخلال در امنیت عمومی به حساب می‌آید.
این تهدیدها تأثیری در حرکت مخالفان نداشت اما موافقت سنای فرانسه با پیش‌نویس لایحه پیشنهادی سارکوزی، ضربه سنگینی برای آنها بود و ناراضیان را بیش از پیش عصبانی کرد.
مقامات کاخ الیزه نسبت به این تصمیم بسیار خوش‌بین هستند و امیدوارند با تصویب نهایی این قانون در پارلمان، ناآرامی‌ها فروکش کند. آن وقت سارکوزی می‌تواند با ملت رودررو شود و با اجرای اصلاحات اقتصادی و افزایش سن بازنشستگی، به یک موفقیت جسورانه تاریخی دست یابد.
سپس نوبت به ترمیم کابینه می‌رسد؛ اتفاقی که مدت‌هاست سارکوزی وعده‌‌اش را داده است. با یک نخست‌وزیر قدرتمند و گروهی از وزرای تازه‌نفس دیگر هیچ مانعی برای پیروزی او در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2012 باقی نمی‌ماند.
در واکنش به این موج مخالفت در میان جوانان، بریس هورت‌فو، وزیر کشور فرانسه چنین اظهار نظر کرده که فرانسه به هولیگان‌ها، غارتگران و بچه‌های شرور تعلق ندارد. سایر وزرای کابینه نیز با حضور در برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی از ضرورت انجام اصلاحات صحبت می‌کنند اما تلاش‌هایشان نتیجه‌ای نداشته و مفسران از ناامیدی و بی‌اعتمادی مردم فرانسه شکایت می‌کنند. مطبوعات این کشور نیز هر کدام به شیوه‌ای نسبت به شرایط موضع گرفته‌اند. در حالی که هفته‌نامه لوپوئن از یک شورش ضد‌سارکوزی حقیقی سخن می‌گوید، روزنامه محافظه‌کار فیگارو با طرح این سؤال که آیا مردم فرانسه انقلاب را به اصلاحات ترجیح می‌دهند؟ واکنش مردم در تنگنای اقتصادی فعلی را عجیب توصیف می‌کند.
اما همان طور که پیش‌تر هم گفته شد، افزایش سن بازنشستگی تنها بهانه‌ای است برای رویارویی نهایی دولت و مردمی که به خیابان‌ها ریخته‌اند؛ مردمی که نارضایتی‌شان از سارکوزی به نقطه اوج خود رسیده است؛ رئیس‌جمهوری که با اتخاذ شیوه خصمانه و اشتباهات لفظی فاحش، حتی محافظه‌کارانی را که به او رأی داده‌اند نیز از خود رانده است. گرچه سارکوزی خود را وارث فرانسه، ناجی ملت و متحد‌کننده کشور می‌داند اما قاطعیت او در کاهش مالیات ثروتمندان در کنار رسوایی‌های مالی و ولخرجی‌ها و زد و بندهای سیاسی و مالی وزرایش، اعتبار او را خدشه‌دار کرده است.
به‌نظر می‌رسد زمان آن فرارسیده که سارکوزی بابت عملکردش تاوان بدهد. نتیجه نظرسنجی‌هایی که از کاهش محبوبیت او میان مردم سخن می‌گویند نه تنها بسیار کم سابقه هستند بلکه باز هم تکرار خواهند شد.
اصرار سارکوزی و سرسختی‌‌اش در تصویب قانون افزایش سن بازنشستگی عامل محرکی است برای آنکه مردم از یک سو علیه او دست به اعتراض بزنند و از سوی دیگر او قدرتش را در معرض آزمون مردم قرار دهد. او شرایطی به‌وجود آورده که اصلاح این قانون مادر همه اصلاحات نامیده شده تا این همه آشوب و بلوا برای تصویبش بر پا شود. او می‌خواست با استفاده از یک قانون آینده‌نگرانه، تصویری از یک رئیس‌جمهور دوراندیش ارائه دهد که حاضر نیست سر سوزنی از موضعش برگردد و به هر شکل ممکن پیشروی در مسیر حرکتش را ادامه می‌دهد. به همین دلیل هرگونه مانع در راه تحقق برنامه‌هایش یا سازش و عقب‌نشینی در مقابل معترضان یک آبروریزی شرم‌آور برای سارکوزی به حساب خواهد آمد.
سارکوزی از ثبات و عزم راسخ حرف می‌زند و ایستادگی در برابر موانع را تحسین می‌کند. او برای توجیه سیاست‌ها و شیوه برخوردش با مخالفان، ادامه دادن و دنبال کردن این استراتژی‌ها را یک وظیفه می‌داند و می‌گوید هر کس باید رفتاری مطابق با مسئولیت‌هایش داشته باشد. ممکن است این نوع سرسختی‌های او حمایت طرفداران دوآتشه‌‌اش را جلب کند و از نظر آنها نوعی ارزش به حساب‌آید. حتی احتمال دارد به واسطه روابط سیاسی‌‌اش کار خود را پیش ببرد و این قانون را به تصویب برساند. شاید او موفق بشود رضایت پارلمان فرانسه را هم کسب کند و قانونش را به تصویب برساند اما امکان دارد این موفقیت، شکست در انتخابات 2012 را به‌دنبال داشته باشد و این یعنی بردی برابر با باخت برای نیکلا سارکوزی.
اشپیگل
